Dini Sohbet – İslami Sohbet
Bu nadir anlar, hiçbir yerde olmayan ve en azından beklediğimizde, gerçekten büyülü bir şey olduğu zaman gelir. Belki de bazılarımız günlük hayatımızın talepleri ile uğraşırken bu anları fark etmemek için epeyce meşgulüzdür. Ama bir şekilde, bir başka deyişle, itiraf etmek isteyip istemediğimize bakılmaksızın, peri masalı düğün geceleri ya da sürpriz doğum günü partileri, bir bebeğin ilk adımı veya çocuğun yüreklendirici gülüşü olsun, hepimiz rüyalar görüyoruz. Doğru zamanda, doğru kişiden bir kucaklama kadar basit veya spot ışık altındaki başarı anı kadar görkemli bile olabilirler. Sevdiklerimizden gerçek takdir anları, ruhları eriten ve dizlerini zayıflatan bir öpücük, okulun ilk günleri, gül rengindeki mezuniyetler veya zihinlerimizi ve kalplerimizi umut ve enerji ile artıran bir düşünce veya fikir olabilir. Gerçekten büyülü bir anı gören ve hisseden şanslı bir kaç kişiden biriydim. Bu anları güzel anılarım kutusundaki kutuma yerleştiriyorum; oğlum hakkında yazmak istiyorum. Bu gerçekleştiğinde, kızım ve ben bu birliğin güzelliği ile büyülenerek dondu. 60 kutsanmış dakika boyunca, her saniye ömür boyu sürecek bir mutluluğa değdi. On bir yıldır bizimle birlikte yaşayan oğlum, o gece bizimle birlikteydi. Uzun zamandır ilk defa nihayet bir aileydik. Akıllı sorularına cevap verebildim. Kanepede onunla ve kız kardeşi ile kucaklaşıp bir film izleyebildim. Daha önce hiç görmediği yeni bir filmdi ve henüz oynamadı. Kafasını duvara çarpmadı ve ona baktığımda yüzüme yumruk atmadı. Kız kardeşini tokatlamamış veya televizyonu kırmaya çalışmamıştır. Bunların hiçbirini yapmadı. O güldü ve şaka yaptı ve bizi ne kadar sevdiğini söyledi. Tek başına odasına yürüdü ve mavi battaniyesini aldı. Tek başına dağınık saçlı ve hayatlarımızda dolunay gibi parıldayan çok sevimli bir sırıtışla geri döndü. Görmek ve hissetmek için oradaydık. Bu olanlar belki size basit veya normal gelebilir ama bana göre hayatımın en güzel anlarından biriydi: Hiçbir nöbet korkusu, panik atak ya da heyecandan aşırı inme korkusu yoktu. Yarını nasıl yönetebileceğim ve dün nasıl hayatta kalacağımı merak etmeme gerek yoktu. Etrafımdaki insanlardan özür dilemek ve durumunu tekrar tekrar kız kardeşine açıklamak zorunda değildim. Gözyaşlarımı geri almak zorunda değildim. Herkesi vücudumla ani darbelerinden korumak zorunda değildim. Oğlumun bu durumu bana o gece hediye olarak verildi. Bir saat boyunca oturdu ve bizimle genç bir adam gibi konuştu ve sonra masum bir küçük bebek gibi kucağımda uyuyakaldı. Aynen böyle. Kız kardeşinin yüzündeki ifadeyi gördüğümde gülüşünü ve sakinliğini yitirmiş güvenlik hissini emerken, kendi kardeşinin aynı odada olduğundan korkmadan huzur içinde uykuya dalmasını izledim. Kalbim o gece daha önce hiç duymadığım güzel bir ninni söyledi. Her iki çocuğumun yanında kollarımda uyuyakaldım, duraklama düğmesine basıp bu nadir, büyülü anı sonsuza dek sürdürebilmek dileğiyle. Kısa bir süre, normal günlük yaşamın meydana geldiğini yaşadım. En çılgın hayallerimde bile, çok basit bir şeyin o kadar görkemli ve tatmin edici hissedebileceğini düşünmedim. Keşke birazcık koşmayı bırakabilirsek. Keşke hayatımızı bu kadar sıra dışı kılan ender, sıra dışı anları durdurup değerlendirebilsek. Keşke bilinmeyeni kovalamayı bırakıp, artık fark etmediğimiz güzelliği almak için zaman ayırabilirsek: sevgi dolu gözlerdeki parıltılar, gerçek anlayış anları, tahıl kutularından ve oyun hamurundan yapılan başyapıtlar ve çizilen yaşam sanatı küçük dağınık eller tarafından. Keşke bu nadir, sevilen anların bir süreliğine yoğun, boş hayatlarımızı istila etmelerine izin verebilseydik, belki de hayallerimiz gece aydınlık parlayacak ve sonunda mutluluğun yaşamdaki basit şeyleri takdir ederek sıralandığını anlayacağız. bu çok harika. Teşekkür ederim, Yüce ALLAH’ım bana bu anları yaşama fırsatı verdiğin için…